Als het leven oneerlijk voelt en angst je overspoelt

Maandag ochtend. Een onbehaaglijk gevoel van angst bekruipt me; een gevoel dat alles wat me dierbaar is elk moment door het leven ontnomen kan worden. Mijn dierbare familie, mijn geliefde en vrienden, mijn boek, de carrière waar ik hard voor werk, mijn gezondheid. Ik weet niet zo goed waar het vandaan komt vandaag, maar het is er. En ik heb er kennelijk naar te kijken. Ik voel dat ik  er over wil schrijven, om het te begrijpen.

Ik herken dit gevoel, want ik heb het eerder gehad. Het moment dat dingen de goede kant op lijken te gaan, komt dat gevoel weer even opduiken om mij eraan te herinneren: “heee ik ben er nog hoor. Je angst. Dacht je dat je van me af zou zijn nu je een boek hebt geschreven? Think again.”

Ja, ze is er nog. Die angst. En hoe…

Machteloos

Het idee dat de dingen die je dierbaar zijn plots weggenomen kunnen worden. Snel, of langzaam. Zo voor je neus, of stiekem in fasen zonder dat je het echt door hebt. Zonder dat je er echt iets aan kunt doen. Dat ineens dat moment daar is waarop je beseft dat het er niet meer is. Machteloos voel je je dan. Zo klein in het universum; je bent er, maar wat heb je echt te zeggen, echt te bepalen in dit alles? Het beangstigt me.

Iemand vertelde me hoe haar geliefde carrière afgelopen maanden gesaboteerd werd door jaloezie. En zo onder haar neus wegglipte. Zo patsboem, ineens geen werk meer, geen huis meer. Het enige waar ze naar verlangde, was een nacht waarin ze door kon slapen en lieve mensen om haar heen die ze kan vertrouwen. Het voelt zo oneerlijk, zo naar. Net zoals dat een dierbare vriendin van de familie ineens kanker blijkt te hebben. Ze staat vol in het leven, ze is zo’n goed mens, zo lief, eerlijk en oprecht. Waarom zij? Waarom moeten deze lieve, mooie mensen zulke grote uitdagingen in het leven ervaren ? Ik vraag het me met pijn in mijn hart af.

Rozengeur en maneschijn

Het leven voelt soms zo verdomd oneerlijk, en daar hebben we als mens maar mee te dealen. Soms is het leven geen sprookje, geen rozengeur en maneschijn. Het leven is soms hard, en that sucks sometimes. Vooral als we er totaal geen controle op lijken te hebben. Want wat kun je doen als een dierbare overlijdt, als je je baan verliest door externe omstandig heden? Vechten? Vluchten in drank, uitgaan, drugs, of eten? Al die pijnlijke emoties wegduwen en ontkennen dat ook die pijn bij het leven hoort?

Nee, ik weet nu dat dat niet werkt. Hoewel ik er soms nog naar neig om te vluchten voor pijn, leer ik nu langzaam om ook die stukjes te voelen. Om de pijn en angst er te laten zijn, en het aan te kijken. Zoals ik het nu doe, in dit blog. Samen met jou. Het voelt dan alsof we elkaar daarin kunnen steunen, en we er niet alleen in staan in dit leven.

Hallo struggle, hallo angst…

Misschien ga jij nu net als zij door een moeilijke tijd. Misschien heb je het gevoel dat je lichaam je in de steek laat, of dat het leven zich ineens tegen jou heeft gekeerd. Ik heb dat gevoel ook ervaren toen ik ziek werd en niks anders kon dan huilend in bed liggen en slapen. Of toen mijn dierbare oom – die als een vader voor me voelde – ons plots ontnomen werd. Ja, als ik er aan denk, voel ik weer tranen in mijn ogen.

Ik vroeg me toendertijd af; WAAROM? Waarom ervaar ik dit en waarom ik? Ik voelde me klein, een slachtoffer van de boze grote wereld, die het op mij gemunt had. Wat was ik boos, wat was ik geschrokken. Want die Miss Perfect in mij, die wilde het niet voelen, niet ervaren, niet doorleven. Ze dacht: Dit wil ik niet! Het mag er niet zijn! Het leven zou toch mooi moeten zijn, net zoals het bij iedereen om me heen lijkt?

Maar het was er. De pijn. En ik had ermee te dealen, te rouwen, het te accepteren. Iets dat ik eigenlijk pas jaren later deed, toen ik mezelf toestond om – naast de fijne emoties –  me ook rot te mogen voelen. En ik de moed vond om die pijn echt aan te durfde kijken…

Life doesn’t happen to you, it happens for you.

Het is er nu misschien ook bij jou, die pijn, de onmacht, de angst of het verdriet. Ik wil jou (en mezelf) meegeven dat dat helemaal oké is. Hoe oneerlijk het leven soms ook voelt; je komt er doorheen. Het is niet bewust tegen jou. Life sucks sometimes, en dat is NIET JOUW SCHULD. Je doet je best binnen het vermogen dat je op dit moment hebt. Ik weet zeker dat jij goede, liefdevolle intenties hebt. Dat je een goed mens bent. Wat een ander – of dat stemmetje in jou–  ook tegen of over jou zegt.

Dat wat er gebeurt, is niet wie jij bent. Het is wat er gebeurt om je heen. En daar heb je helaas niet altijd controle op, hoe graag je dat ook zou willen. Het enige waar je wel controle op hebt, is hoe jij met de uitdagingen van het leven omgaat. Met de veranderlijkheid van het leven.

Zet je jezelf in de slachtofferrol en laat je het je neerhalen? Laat je het een reden zijn om je eigenwaarde en zelfvertrouwen naar beneden te halen? Om met de pakken erbij neer te zitten? Of laat je het iets zijn waar je iets van kunt leren? Iets waarvan je kunt groeien als mens waardoor je er bewuster uitkomt met meer zelfliefde, vertrouwen en eigenwaarde??

Daarin heb je wel een keus. En die keus geeft je een vorm van controle. In ieder geval over je mindset, en je houding ten opzichte van het leven in al haar vormen en kleuren. Want het enige constante in dit leven, is verandering. En die verandering daagt je elke keer weer uit om liefdevol dicht bij jezelf en je gevoel te blijven, in plaats je te distantiëren van jezelf en jouw gevoelservaringen in dit leven.

Het is oké om pijn en angst te ervaren

Huil, wees boos, uit je verdriet, rouw vooral. Het is heel gezond om ook die gevoelens er te laten zijn. Om er ruimte aan te geven en te zeggen tegen jezelf: het is oké dat ik dit voel. Het is oké dat ik nu pijn, verdriet en angst voel. Ik laat het er zijn, en ik huil. Totdat mijn tranen op zijn. Ik weet dat ik niet die gebeurtenis ben, dat ik niet die emotie ben, maar dat ik het ervaar. En als het er mag zijn, dat het ook weer weg kan stromen. Zodat op een dag de zon voor mij weer gaat schijnen en het leven weer kleur krijgt.

Wat na regen, komt zonneschijn. Zonder die regen, zou groei niet kunnen bestaan. Misschien voelt het nu niet zo, maar er komt een moment dat je weer de mooie kleuren van het leven kunt zien. Dat je het groter plaatje kunt zien. En dan zul je die momenten van zonneschijn, van geluk, en van wie jij bent geworden, extra waarderen.

Dicht bij mezelf..

Op het moment dat ik dit nu schijf, voel ik een traan over mijn wang rollen. Een traan van dat kleine meisje in me, dat zo bang is om weer verlies, pijn en onmacht te ervaren. Ik zie haar angst en laat de tranen er zijn totdat de angst langzaam weg ebt en plaats maakt  voor een gevoel van opluchting. Ik realiseer me; alles wat er is gebeurd heeft me geleid tot waar ik nu ben, en daar ben ik dankbaar voor. Want het heeft me niet alleen dichter bij mezelf gebracht waardoor ik nu weet: wat er ook gebeurt, ik kom er doorheen. Maar het heeft me ook geleerd wat zelfliefde is; de pijn en angst van dat kleine bange meisje in me liefdevol aankijken, en het er mogen laten zijn. 

En daar voel ik het weer: een vertrouwen in mezelf en het leven, dat het allemaal goed komt. Hoe dan ook. Een gevoel dat ik veilig ben bij mezelf, wat er ook om me heen verandert en me daarin ontnomen wordt.

Tijd heelt alle wonden. Niet alleen bij mij, maar ook bij jou.

Wil jij ook leren om dicht bij jezelf te blijven en te leven vanuit meer zelfliefde, zelfvertrouwen en eigenwaarde? Dan is het online Thrive Programma wat voor jou! Bekijk hier het programma.